Yüreklerimiz bir kez daha yangın yerine döndü.

Önceki gün 5 polisi şehit vermemizin ardından dün de ilk resmi açıklamalara göre 24 Mehmetçiğin şehit edilmesi, kanlı terör örgütünün insanlık dışı yaklaşımını lanetlemekle yetinmenin yanlışlığını tartışmasız bir biçime dönüştürdü.

Saldırılarda yaşamını yitiren, ikisi çocuk 4 yurttaşımızla, yaralanan 19 Mehmetçiği de dikkate alırsak, bölücü terörün 1990’lardaki düzeyine benzer bir konuma dönüştüğü ortaya çıkıyor.

2001 yılında teröre şehit verilmemişken, 2002 yılında 6 şehitle başlayan bilanço, her yıl giderek yükselmiştir.

2010 yılında 141’e ulaşan şehit sayısı, bu yılın 10 ayında da 110 olmuştur.

Terörle mücadeleyi “devletin şiddet kullanması” olarak niteleyenler ve özgürlüklerden dem vuranlar ne yazık ki acıların sürmesine ve artmasına da kol kanat germiş oluyorlar.

Vardığımız noktada, ayrıntıları düşünülmeden gündeme getirilen Kürt açılımı sürecinde, devletin istenilen her ödünü verebileceği izleniminin yaratılması ve Kürt politikasının oy artımına katkı sağlayacağı inancı siyasal iktidarın sorumluluğunu arttırmıştır.

Çeşitli ülkelerin sorunlarının çözümü için devreye sokulan istihbarat birimlerinin terör örgütü konusunda pek de özenli olmayan çalışmalarının yanı sıra; Irak’ı işgal altında tutan ABD’nin istihbarat konusunda ayak sürümesi üzerinde durulması gereken konular arasındadır.

Acımız büyüktür.

Bakanlar Kurulu’nun, Cumhurbaşkanı’nın başkanlığında toplanıp değerlendirme yapması ve Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde kapsamlı bir irdeleme yapılması zorunlu görülmektedir.

Aynı zamanda hükümetin kamuoyunu günlük politikadan kaçınarak bilgilendirmesi bu aşamada, acıları azaltmasa da ortak vicdanı ve aklı geçerli kılabilecektir.

Cumhuriyet