Bir zamanlar halkevleri vardı, bilenler bilir... Kültür yuvasıydı halkevleri. Sonradan kapatıldı. Orada insanlar sanat icra ederlerdi, çok güzel sohbet ortamı olurdu, kendilerini geliştirirlerdi. Biz yetişemedik, göremedik. Ama büyüklerimiz halkevlerinin kapatılmış olmasını çok eleştirdiler. O eleştirileri dinleye dinleye büyüdük...

Şimdilerde Çayyolu Platformu o ortamın bir yansıması gibi. Dile kolay üçüncü yılın içindeyiz. Birbirimize çok alıştık. Kimi zaman oturup söyleşiyoruz. Kimi politika konuşuyor, kimi sanat... Hep devlet eliyle olmuyor bunlar; yapabilmek sevgi isti-yor, yürek istiyor, devamlılık ve heyecan istiyor. Bunların hepsi de var bizde.

Söyleşiler düzenliyoruz, tanımadığımız birçok kişi katılıyor bu oturumlara. Televizyondaki gibi bön bön seyretmiyor gelenler. Bir ucundan katılıveriyor tartışmalara; bildiklerini aktarıyor, bilmediklerini öğreniyor...

Adım adım, ucun ucun yeşertiyoruz dostluğu, sevgiyi... Kiminin sazının tellerinde bu yürek, kiminin şiirlerinde gizli... Ama birbirimizi gerçekten çok seviyoruz, ince hesaplar yapmadan. Ve yarattığımız bu hale her geçen gün biraz daha genişliyor, biraz daha büyüyor...

Kimi kurs için gelmiş, kimi dernek üyesi.

Derneklerle başladı ilk kaynaşma. Sonra site başkanlarını getirdik bir araya. Ardından uzlaşma nedir bilmeyen siyasi partileri bile tek fikir etrafında topladık.
Biz güzel şeyler olduğu inancını taşıyoruz Çayyolu’nda. Ne dersiniz bu sevgi selinin bir damlası olmaya?