Az önce bir TV kanalında Çağan Irmak'ın 2011de çektiği "Dedemin İnsanları" filmini izledim.
Küçük bir kıyı kasabasında belediye başkan yardımcılığı görevini dürüstçe yürüten dedenin damadı, ülkede askeri darbe olduktan sonra da görevine devam ettirilse de darbecilerin atadığı yeni belediye başkanının sahilleri birilerine peşkeş çekmeye çalışmasına karşı çıktığı için görevden alınınca,
- Bu iş burada bitmez "halkın söyleyeceği bir çift söz vardır elbette" diyordu.
Ve arkasında, anıları filmin konusu olan dedenin torununun ağzından şu replik veriliyordu:
- Yoktu!
- Vardıysa da biz duymadık!
- Babam mahkemeye verilmişti; görevi kötüye kullanmaktan diye ekliyordu.

                                                *
Aslında hep böyle oldu.
Bu ülkede askeri darbeler yapıldı.
Halkın sesi duyulmadı, ama alkışı yankılandı dört bir yanda.
Sivil darbeler oldu.
Miting alanlarını doldurdu o halk.
1980 öncesinde binlerce insan onlar için kendisini feda etti.
Kılı bile kıpırdamadı.

                                                *
Futbol kulüplerinin başkanlarına şike suçlaması yapılınca meydanları doldurdu, caddeleri kapattı.
"Hayatıma karışma" diye Taksim Gezi Parkında günlerce direndi...
Sivil darbe yapıldı, PKK "çözüm süreci" adı altında meşrulaştırılırken, hukuka aykırı yargılamalarla, Genel Kurmay Başkanı, kuvvet komutanları, gazeteciler, aydınlar ömür boyu veya onlarca yıl cezaya çarptırıldı.
Bu cezalara çarptırılanların yakınlarınca yapılan bir kaç protesto gösterisi dışında, "halkın" gıkı bile çıkmadı.
Herkes günlük yaşamını hiçbir şey olmamış gibi sürdürdü.

                                                *
Gerek geçmişte, gerekse şimdiki zamanda, aslında hep böyle oldu.
Ama kimse bu gerçeği söylemeye yanaşmadı.
Geçmişte, Aziz nesin bir şeyler söyledi, yine mizah yaptı zannedildi.
Her zaman her yerde, hep popülizm yapıldı!
Ateş düştüğü yeri yaktı!

                                                *
“Sen yanmasam ben yanmasam nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa” diyenler yandı.
Kimsenin sesi duyulmadı.